Uvidom u katastarski plan iz 1903. godine možemo saznati kako su izgledale kuće Gornjeg kraja. Sa obzirom na to da su kuće zidane tipski, na osnovu položaja na parceli možemo zaključiti nešto više o njima. Na planu uviđamo devet kuća postavljenih “na lakat“, 23 kuće “na front“ i oko 170 kuća koje su postavljene “na brazdu“. Kuće na lakat i kuće na front obično su predstavljali imućnije domaćine. Kuća na lakat ima osnovu poput slova “G“ ispred koje je uglavnom bio lep trem. Kuća na front svojom dužom stranom gleda ka ulici i fasada ovih objekata je najčešće bogatije ukrašena. Često se ove kuće nazivaju i “švapskim“ jer ih je uglavnom koristilo nemačko stanovništvo. Kuće “na brazdu“ su tipične vojvođanske kuće, čija je bočna strana izložena ulici. Postavljene u nizu daju karakterističan banatski izled naselja. Na taj način možemo zaključiti da se u pogledu načina stanovanja Gornji kraj nije znatno razlikovao od Donjeg. U poređenju sa Donjim krajem tog vremena, Gornji je imao upola manje kuća, ali je razlog tome što je on i površinski bio znatno manji.
U prvim decenijama 20. veka u Starčevu dolazi do većeg prisustva poljoprivrednih mašina koje znatno skraćuju poljoprivredne napore. Nemačko stanovništvo u Banatu bilo je sklonije “novotarijama“. Tako možemo pretpostaviti da su oni više doprineli da sejalice, metalne drljače, mašine za vršidbu i druge alatke i mašine dođu u mesto, iako su srpski domaćini iz Starčeva imali u proseku više imetka. Uz veću industrijalizaciju, era suvača se početkom veka završava. Preostale dve suvače Gornjeg kraja koje bi se danas nalazile na adresama NJegoševa br. 7 i Petra Drapšina br. 59, ubrzo su prestale da postoje, nakon oko veka postojanja. Neposredno nakon toga u Starčevu se osniva novi moderan mlin kod današnjeg PIK-a. U početku je mlin radio veoma dobro. Prema svedočenjima meštana, nakon oslobođenja, njegov imovinsko pravni odnos se zakomplikovao, mašine su ubrzo rasprodate a mlin je postao magacin tadašnje novoosnovane poljoprivredne zadruge. Danas je on u veoma lošem stanju iako predstavlja vredan objekat industrijskog nasleđa.
Gornji kraj je kod današnje okretnice u Nadelskoj ulici, imao i vunaru koja je radila sredinom 20. veka. Vunara je mašinskim putem obrađivala posečenu vunu sa ovaca. Time polako prestaje i era kućnih preslica, koje su se međutim ipak zadržale, kod doseljenih srpskih porodica u drugoj polovini 20. veka. Te porodice su se smeštale i u Gornji kraj na mesto, zbog rata raseljenog, nemačkog stanovništva.
Tokom 60-ih godina, Gornji kraj će, po pitanju ulica, dobiti svoj konačni oblik. Neposredno od zavretka Drugog svetskog rata, formirana je ulica Oslobođenja i Proleterska ulica. Gornji kraj širio se sve do, sredinom veka, prokopanog kanala kod “belog brega“. Ovaj kanal se i danas tu nalazi i predstavlja prirodnu granicu urabanog razvoja. Zahvaljujući fotografijama može se zaključiti da je tokom 60-ih godina prošlog veka, većina ulica Gornjeg kraja obnovila svoje drvorede. Do Drugog svetskog rata drovoredi su bili uglavnom rađeni zasadima dudovog drveta usled gajenja svilene bube, gde je prikupljanje svilenih čaura donosilo određene honorare. Međutim, nakon gašenja pančevačke svilare, 1967. godine, a i neposredno pre toga, dudovi se zamenjuju lipama, jablanima, platanima i orahom koji sudeći po fotografijama dominiraju. U Ulici Matije Gupca tragovi drvoreda lipa se i danas mogu videti. Nažalost, u većini ostalih ulica oni su gotovo potpuno izgubili svoju formu ili potpuno izostaju. Najčešće su zamenjeni nasumičnim stablima različitih vrsta.
U Gornjem kraju je sve do 1970-ih godina bilo puno placeva sa vinogradima, voćnjacima i njivama, odnosno bez stambenih objekata. Tako je nakon rata recimo ceo blok između ulica Nadelske, Maksima Gorkog i Petra Drapšina bio pretežno namenjen ovim površinama. U bloku između ulica 4. oktobra, Petra Drapšina i Zimske bio je voćnjak u kom su dominirale jabuke. U bloku je bila tek po neka kuća. Od voćaka u mestu su još dominirale i višnje, a nakon 60-ih godina, sa kolonizacijom, češće se sade i šljive.
Ako šetamo starčevačkim šorom tog vremena možemo zamisliti klasičnu banatsku ulicu sa zemljanim putem, sa mnoštvom tragova od grupne i sitne stoke i ponekim jatom gusaka koje čupkaju travke ispred okolnih kuća. U vazduhu se osetio miris prokuvale komine koje su neretko na ulici prosipane nakon završetka rada pecara za rakiju. Sa zvučnika na banderama su se u toku podneva mogle su da se čuju vesti o napretku zemlje. U nekom meterološki nepovoljnijem danu verovatno bi i dim iz ciglane u ritu prekrivao ovo naselje. Tek su od 1970-ih godina pojedine ulice dobijale kaldrmisane ili betonske kolovoze. Jedino je Ulica I. L. Ribara imala i ranije ugrađenu “kocku“, kao deo opštinskog puta. Međutim, neretko je i ova kocka bila puna rupa. Do kraja osme decenije broj kuća u Gornjem kraju se povećao popunjavanjem sve više, navedenih parcela pod njivama, naročito u poprečnim ulicama. Početkom 1980-ih velika neugledna površina u Partizanskoj ulici pretvorena je u takozvani Titov park. Jednodnevnom omladinskom radnom akcijom, na prethodno pripremljenom terenu, tu je posađeno 88 sadnica, u čast godina života nedavno preminilog predsednika SFRJ - Josipa Broza Tita. Tako je Gornji kraj dobio, pored parka u centru, još jednu značajnu zelenu oazu.
O svakom kraju Starčeva može da se priča na više različitih načina i sa više aspekata se može sagledati njegov razvoj. Važno je negovatu tu kulturu sećanja kako bi bolje shvatili vrednost onoga što imamo danas. U Gornjem kraju postoje procentualno veći broj očuvanih kuća koje svedoče o arhitektonskom umeću starih neimara. Veoma je važno očuvati ove kuće jer oni govore o zajedničkoj istoriji celog mesta.
Marko Ivošević