Najviše ih je živelo u Gornjem kraju, gde su zajedno s Hrvatima u verskom smislu pripadali rimokatoličkoj parohiji. Narodna nošnja ovih dveju zajednica bila je relativno slična, a neretko su, naročito u vreme između dva rata, međusobno sklapali brakove i tako se i rodbinski povezivali. Nakon izbijanja Drugog svetskog rata Banat biva stavljen pod nemačku upravu. Nemci su, uz malobrojne časne izuzetke, s oduševljenjem prihvatili ove nove okolnosti. Članovi mesne uprave u Starčevu su za vreme okupacije i dalje dolazili iz redova sva tri dominantna naroda, ali su Nemci sve vreme bili na čelu opštine. Pojedini od njih ostali su upamćeni po negativnom odnosu prema svojim sumeštanima, a drugi su, pak, poput Bendera, uspeli da sačuvaju svoj obraz. U to vreme negde dolazi i do distanciranja u samom Gornjem kraju gde su brojni hrvatski mladići bili prisiljavani da služe u nemačkim vojnim jedinicama. Nekoliko desetina njih odbilo je poziv i za kaznu poslato u borski rudnik na prisilni rad. Srbi i Hrvati bliski narodnooslobodilačkom pokretu za vreme rata su bili proganjani, hapšeni, terorisani, a mnogi među njima i surovo likvidirani.
Još pre rata i u Starčevu je osnovana nemačka organizacija "Kulturbund" koja je i tokom okupacije nastavila svoje delovanje. Iz udruženja koje se bavilo kulturnim delatnostima ono je preraslo u svojevrstan propagandni štab folksdojčera koji su se zdušno stavili u službu Trećeg rajha. Nemački muškarci su, pak, bili regrutovani od strane brojnih okupacionih formacija. U Banatu su postojale i dobrovoljne jedinice poput "Dojče manšaft" ili "Hilfspolicaj" (Hipo), ali je većina Nemaca služila u zloglasnoj SS diviziji. Jasno je da mnogi među njima nisu činili zločine tokom rata, a postavlja se pitanje da li su baš svi bili toliko zaslepljeni da nisu mogli da sagledaju i više nego pogubne razmere nacističke ideologije. Pobuna bilo koga od njih u svakom slučaju je značila deportaciju na istočni front u najblažem slučaju.
Tačan broj Starčevaca koji su tokom Drugog svetskog rata poginuli na strani nemačke vojske nije poznat. Postoji, pak, jedan jedinstveni registar žrtava na nemačkom portalu koji nosi naziv Folksbund. Tamo se u polje za pretragu može uneti ime rodnog mesta stradalog te pretražiti rezultati. Naziv Starčeva se da tražiti na nekoliko načina, i to u nemačkoj verziji - Startschonja, Startschenjo i sl. Tako se dolazi do broja od 15 do 20 nemačkih vojnika iz našeg mesta koji su svoje živote izgubili na frontovima širom Evrope. Stradalo ih je najviše 1943. i 1944. godine. Imali su između 20 i 40 godina starosti. Neka od njihovih prezimena su Jel, Bek, Šmit, Lenc, Velker, Mur itd. Mesta gde su poginuli nalaze se u istočnoj Srbiji, Crnoj Gori, Češoj, Hrvatskoj, Bosni, Ukrajini, zapadnoj Evropi. Bez obzira na sve, u ratnoj drami su porodice vojnika i žrtava trpele najveću patnju. Svako se kako je znao i umeo nosio sa svojom boli, a zabeleženo je da su Nemci u Starčevu u katoličkoj crkvi organizovali molitve za svoje najmilije čiji je povratak s ratišta bio neizvestan.
Važno je naglasiti da su članovi njihovih porodica zaista ispaštali tek nakon rata kada su se mnogi, iako nisu učestvovali u ratnim dejstvima, našli na spiskovima za likvidacije uz optužbe koje su ih teretile za kolaboraciju s okupatorom.
D. Mergel