Pošto je, dakle, manastir bio u mirnom posedu svoga zemljišta, dođe 5. maja 1765. g. general-major grof plem. Vilard u Vojlovicu, da bi se izvestio od strane manastira o granicama vojničkog naseljeničkog okruga, te naredi tadašnjem vojlovičkom namesniku Spiridonu Stefanoviću, da pribavi potrebne svedoke za legitimiranje granica manastirskog terena. Našto je onda 12. maja iste godine slavna komisija izaslala u manastir g. obrlajtnanta i inžinjera Kraja, te iz Pančeva Petra Korčagovića i iz Starčeva Veselina Đuričića radi veće sigurnosti, te je izveštaj o granicama vojlovičkog zemljišta ponela sa sobom, te je prema tome nacrtala ceo obim terena. Kad je ovaj nacrt bio gotov, dođe slavna komisija 17. junija 1765. u manastir Vojlovicu, te položivši nacrtani plan na sto, zapita celo bratstvo, da li manastir ima kakve privilegije ili pismene isprave ili žive svedoke, koji bi mogli potvrditi u planu naznačene granice manastirskog zemljišta, na što je bratstvo odgovorilo, da je manastir doduše imao privilegije, ali da su iste godine 1716. u turskom ratu sa još tri monaha izgorele, no da ima još živih starih ljudi, koji bi mogli posvedočiti, da su te granice kako su u planu naznačene, od vajkada bile pravi obim manastirskog terena. Te za potvrdu istih granica budu prizvani iz Starčeva: Stoja Milovanović, Subota Dogančija, Jovan Ivanović, Veselin Đuričić, i iz Pančeva: Petar Korčagović, Sava Eškut i Đorđe Atanasijević te zapitani, da li bi bili pripravni da i zakletvom potvrde, da je godine 1716. manastir Vojlovica izgoreo, i da su naznačene granice prave granice manastirskog zemljišta. Na to su navedeni svedoci odgovorili, da su u svako doba pripravni i zakletvom potvrditi, da je manastir Vojlovica goreo ne samo godine 1716. nego i 1738., i da su naznačeni hatari i za turskih vremena bili pravi obim manastirskog terena; našto je slavna komisija ceo teren reambulirala prema nacrtanom planu. 7-og pak septembra 1765. izaslala je slavna komisija g. inžinjera Kraja radi ustanovljenja granica manastirskog zemljišta, i koji je doista još jednom teren reambulirao i ponovo označio gore navedene hatare za granice vojničkog okruga i manastirskog terena. 5. julija 1766. pitala je slavna komisija bratstvo još jedanput, otkud manastir ima pravo krčmarenja i ribolova, našto je tada odgovoreno, da je manastir od vajkadašnjih vremena to pravo vršio i da u tome nikada nije bio od zemaljske uprave smetan. I dogodilo se, da su 7. avgusta 1766. u pančevačkom okrugu naseljeni militarci na nekim manastirskim livadama pokosili sedam plastova sena bez znanja manastira, te su na podnesenu tužbu od strane manastira odmah manastiru to povratili, i militarcima je bilo naloženo, da u buduće više ne stupaju na manastirsko zemljište. Iz toga jasno izlazi, da teren manastira Vojlovice ne, kao što slavna naseljenička komisija navodi, tek po njoj manastiru pripada, nego da je kao takav od vajkadašnjih vremena od previšnjeg dvora manastiru dozvoljen, i da taj teren ne obuhvaća samo 921 jutro oraće zemlje i 14 motika vinograda, nego da se po glasu plana, koji je komisija sama sačinila, sastoji iz šume, livada, pašnjaka, oranica, vinograda i ribolova Topole, te iz močvari i zemljišta, koja su izložena poplavi.

Što se pak tiče prijave, kao da je manastir Vojlovica, dok je stajao pod kameralnom jurisdikcijom, češće primao dozvolu, da na praznim mestima u okolnoj šumi sadi kukuruz, da uz prethodno rekviriranje dobavlja potrebnu građu zabadava: o tome ne nalazi se u manastirskim aktima ni spomena da je manastir ikada takovu dozvolu molio, nego da je on ceo teren po planu od same komisije sačinjenom cum pleno et perfecto usufructu, kako pod turskim podanstvom tako i od slavodobitnog zauzeća temišvarskog Banata, pod blagom upravom doma austrijskog držao."

(nastaviće se)

D. Mergel