U “Srpskom Sionu” mogli su se čitati članci, rasprave, naučna razmatranja, besede, ali je objavljivao i zvanične crkvene akte. Vlasnik lista bio je srpski patrijarh Georgije Branković, a prvi urednik Sava Petrović. Pored Petrovića urednici su bili Sergije Šakrak Ninić, Jovan Jeremić, a na kraju Dimitrije Ruvarac. Poslednji broj “Srpskog Siona” ugledao je svetlost dana 25. maja 1908. godine. Zahvaljujući brojnim projektima digitalizacije naše kulturne baštine koju revno sprovode mnoge javne ustanove u Srbiji, ova vredna publikacija postala je dostupna na internetu. Pretragom sadržaja koji su između ostalog nalazili svoje mesto na stranicama pomenutog lista, može se naići na jedan interesantan članak o manastiru Vojlovica, najstarijem monaškom obitavalištu u okolini Starčeva, ali i šire. Objavljen je iz pera Dimitrija Ruvarca, a predstavlja prevod istorijata manastira Temišvarske eparhije koji je davne 1773. godine dao da se sastavi tadašnji vladika temišvarski Vićentije Jovanović - Vidak. Originalni zapis bio je na nemačkom, a na srpski jezik ga je 1902. preveo Grigorije Jović. U ovom i narednom broju “Starčevačkih novina“ prenosimo deo o Vojlovici u celini, a kao ilustraciju uz tekst prilažemo crtež Gustava Morelija iz 1891. godine na kome se nalazi ovaj manastir okružen šumskim rastinjem. Kopija iste te slike prikazana je takođe u starčevačkom Muzeju.
"Ceo teren manastira Vojlovice, koji je pre bio pančevačkom dištriktu, sad pak leži u vojničkom naseljeničkom okrugu, ima za određenje svoga položaja i svojih granica ove hatare, i to: "od zapadno-južne strane počinje se kod stražare, koja se nalazi na dunavskoj obali, i obližnjeg krivudavog zaliva zvanog Kojina Rvenica, odakle se onda prostire pored Topole do umke Plandište, te do obeleženog kamena Diačka Umka prema zapadu, odatle ide prava severna linija kroz šumu na hatar tako zvani Vodica, te brestovo ili jasensko drvo, preko nekoliko umki na obeležni kamen tako zvani Begov Kamen, do jarka Nadele, pored koga se prostire granica do hatara zvanog Jeftina Umka, i odatle prema istoku do male umke, koja se nalazi više šume sve do obeležnog kamena, koji se nalazi između manastira i Starčeva, odakle se onda pruža preko močvari na Ponjavicu i tu ukopan obeležni kamen, te onda pored Ponjavice sve do Dunava."
Cela površina manastirskog terena, sa oranicama, njivama, pašnjakom, šumom, te manastirskim zemljištem (izuzev tršćak i močvar) iznosi po planu od godine 1765. po komisiji sačinjenom, oko 1153 jutra i 711 hvati. Da je manastir Vojlovica ovaj teren, a osobito unutar svojih granica nalazeću se šumu od vajkadašnjih vremena posedovao i uživao, dokazuju sledeće okolnosti, koje su se tu zbile, naime: dogodilo se, da je godine 1755. 12. Junija bila izaslana jedna komisija za ispitivanje manastirskog terena, u kojoj su bili tadašnji pančevački sada pak lugoški upravitelj dištrikta Kiol i Arpek, te je - uz prizvanje pokojnog igumana Pajsija Milutinovića, te jeromonaha Avakuma, Teodosija, Nikodima, Nićifora i starih ljudi iz susednih mesta, kao iz Starčeva: Stoja Milovanović, Subota Dogančija, Stojko Tadejić, Veselin Đuričić, Jovan Grozdanić, i iz Pančeva: Petar Korčagović, Sava Dugački, Jovan Kapamadžija i Maksim Teodorović - ustanovljeno da je manastir celu površinu terena, kako je ovde označena, od vajkadašnjih vremena posedovao, te je manastir po tome opet ostavljen u mirnom posedu svom.
(nastaviće se)
D. Mergel