U molitvenicima i pesmaricama, konkretno, takođe se mogu videti potpisi vlasnika ili vlasnica koji između ostalog svedoče i o stilu pisanja toga doba koji je najčešće naličio tzv. krasnopisu.
Iz ugla etnologije, a zavisno od kriterijuma, postoje različite tipologije molitvenika. Najjednostavnija je ona koja za kriterijum uzima obim knjige, tj. broj stranica. Prema takvoj tipologiji razlikujemo velike molitvenike (preko 600 stranica), srednje molitvenike (400-500 stranica) i male molitvenike (do 200 stranica). Prema drugom kriterijumu, a to je čitalac, molitvenici se dele na one pisane za narod, bratstvo, sveštenike i narod, misije, žene, hodočasnike i bolesne. Treći kriterijum jeste istorijski razvoj, prema kome postoji sledeća tipologija molitvenika: molitvenik koji čitaocu nudi liturgijske tekstove, zbog čega govorimo o narodnim misalima, narodnim brevijarima i narodnim ritualima (15. vek); molitvenik s izborom tekstova (florilegijum) za privatnu pobožnost (16. vek) te dijecezanski (biskupijski) molitvenik - spoj dvaju prethodnih tipova (18. vek). Kao još jedan kriterijum u tipologiji molitvenika mogao bi da se uzme i društveni status samog pisca: katolički molitvenici čiji su autori redovnici, i to isusovci, franjevci ili kapucini; molitvenici čiji su autori svetovni sveštenici i molitvenici čiji su autori svetovnjaci. Katoličkim vernicima u Starčevu kojih je do kraja Drugog svetskog rata u mestu bilo oko dve hiljade, verske knjige pristizale su iz različitih centara i s obzirom na njihovu etničku strukturu bile su pisane na hrvatskom ili nemačkom jeziku. Nemci su, budući na veliku brojnost ovoga naroda u Banatu, svoje molitvenike dobijali najčešće iz Temišvara, ali i drugih većih gradova, dok su Hrvatima oni pristizali iz njihove matične zemlje ili, pak, Srema, Bačke, Budimpešte. Upravo u ovom broju "Starčevačkih novina" kao ilustraciju teksta prilažemo fotografiju jedne od stranica molitvenika i pesmarice iz davne 1885. godine štampane u Budimu, a koja se čuva u parohijskoj arhivi crkve svetog Mauricija. U pitanju je veoma popularna verska knjižica iz 19. veka čiji je autor bio opat fra Marijan Jajić (1795-1858). Ovo delo namenjeno pobožnom narodu doživelo je preko dvadeset izdanja, od kojih je prvo imalo naziv "Vinac bogoljubnih pisamah", a svetlost dana ugledalo je 1827. godine. Prema pojedinim navodima s početka 20. veka ukupno je prodato preko 120 hiljada primeraka ovog religijskog štiva. Dodatak "Viencu" predstavlja, nekoliko pobožnih pesama prikupljenih od strane Vjekoslava Grginčevića, učitelja i svirača iz Petrovaradina, odnosno mesnog kvarta smeštenog oko Crkve svetog Roka. Napevi potiču iz različitih pesmarica i spisa koje je autorima ustupio Ilija Okrugić, paroh petrovaradinski. U Grginčevićevu pesmaricu uvrštene su sledeće pesme posvećene Gospi Tekijskoj: Pri polaku i putem - Na Tekije putujemo, Osobita pesma Gospi Tekinskoj i Slavospev prečistoj Mariji devici tekinskoj gospi na drugi dan Uskrsa prilikom prenošenja NJene Slike čudotvorne iz Petrovaradinske Gradske crkve na Tekije. Pomenuto svetište Snežne Gospe na izlazu iz Petrovaradina postoji i danas, a njegova bogata istorija i verski značaj povezani su s čuvenom bitkom iz 1716. godine između austrijske i turske vojske u kojoj su pobedu izvojevali Austrijanci na čelu s Eugenom Savojskim.
D. Mergel