O povesnici pravoslavne bogomolje u Starčevu Eparhija banatska između ostalog kaže sledeće: "Starčevo je bilo manastirska parohija, a u selu nije bilo pravoslavnog hrama. Postojao je krst kod stare škole, mesto za litije. Krst je porušen 1. septembra 1975. godine, a centralni deo prenesen je i sazidan u porti kod oltara. Navodno je krst smetao za asfaltiranje ulice. Povećanjem broja pravoslavnih stanovnika u mestu, pojavila se potreba i želja da se gradi parohijski hram. Projekat je uradio oktobra 1907. inženjer Milivoj Matić i ujedno bio nadzornik izgradnje hrama u Starčevu. Hram je građen u srpsko-vizantijskom stilu, a ipak jedinstven po izgledu. Temelji su osveštani o Preobraženju 1908. Do kraja 1910. godine završeni su svi građevinski i zanatski radovi na hramu. Ikonostas i pet medaljona na svodu broda hrama oslikao je LJubivoje Anastasijević, slikar iz Pančeva. Stolarske, kovačke, molerske i pozlatarske radove radili su majstori iz Pančeva. Zvona i toranjski sat načinila je livnica Pantelić iz Zemuna. Po blagoslovu Episkopa vršačkog Gavrila Zmejanovića, hram je osveštao 1. januara 1911. godine arhimandrit Gavrilo Ananijev, nastojatelj manastira Vojlovice. Hram je posvećen Svetom Velikomučeniku Pantelejmonu, koji se slavi 9. avgusta kada je i hramovna slava. Matične knjige za Starčevo se vode od 1796. godine. Kao i u ostalim mestima, veći broj matičnih knjiga posle Drugog svetskog rata komunističke vlasti su oduzele od crkve za svoje potrebe i iste do danas nisu vratili. Po završetku hrama sagrađen je 1912. godine parohijski dom. U proleće 1923. NJegova Svetost Dimitrije, patrijarh srpski, sa nastojateljem mananastira Vojlovice posetio je ovaj hram, parohijski dom i školu. Prva arhijerejska liturgija u Starčevu služena je o hramovnoj slavi 1923. godine. Tom prilikom mitropolit Ilarion Radonić osveštao je nova zvona za hram koja je izradila je livnica Pantelić iz Zemuna, veliko zvono težilo je 325 kg i malo zvono 195 kg."

            Ilarion, svetovnog imena Žarko Radonić, rođen je u bačkom mestu Mol 1871. godine, a preminuo u Osijeku 1932. Poticao je od čuvene porodice Radonić - Guvernadurović, koja je nekad bila veoma moćna u Crnoj Gori. Kada se ta porodica iselila iz Crne Gore prešla je u Dalmaciju. Iz Dalmacije je jedan njen ogranak otišao u Ugarsku. Od te ugarske loze je deda-stric Žarkov, poznati srpski slikar Novak Radonić. Roditelji Žarkovi, otac Aleksandar, bogati ekonom u Molu i majka Nerandža, imali su tri sina i tri ćerke.

            Posle završene Srpske pravoslavne velike gimnazije u Novom Sadu 1890. godine, Ilarion se upisao u Karlovačku bogosloviju, koju završava 1894. Nakon toga je studirao pravne nauke u Jegri i Pešti. Pravo je napustio na poziv mitropolita Nikole Mandića i došao početkom 1898. godine u Reljevo da predaje. Kao diplomirani teolog i pravnik prelazi u Bosnu i postaje profesor Reljevske bogoslovije u Sarajevu. Od suplenta je brzo postao profesor, i to je ostao do izbora za mitropolita.

            Zamonašio se Žarko Radonić davne 1899. u manastiru Ozrenu, kada je dobio novo ime Ilarion. Rukopoložen je u sarajevskoj crkvi u čin đakona, a u čin prezvitera - jeromonaha 11. oktobra 1899. godine. Dekretom od 15. juna 1901. godine postaje mitropolijski sinđel, a 6. januara 1904. godine protosinđel. Čin arhimandrita dobija 6. decembra 1909. godine. Rektorom pomenute bogoslovije postao je takođe 1909.

            Sveštenstvo i narod su ga kandidovali 7. oktobra 1909. na konferenciji u Tuzli. Za mitropolita zvorničko-tuzlanskog izabran je od strane Svetog sinoda carigradske patrijaršije 14. decembra 1909. godine, a hirotonisan je u Tuzli 15. maja 1910. godine. Tokom Prvog svetskog rata naročito se zauzimao kod vlasti za srpski živalj i pravoslavno sveštenstvo u Bosni i Hercegovini. Posle Prvog svetskog rata postaje član Središnjeg arhijerejskog sabora, koji je izršio sve pripreme za uspostavljanje ujedinjene Srpske patrijaršije. Ilarion je bio jedno vreme potpredsednik Svetog Sinoda i predsednik Velikog duhovnog suda. Bio je nosilac Ordena sv. Save sa lentom i Ordena sv. Groba sa lentom. Po svojoj želji prešao je u Vršačku eparhiju 6. aprila 1922. godine i u njoj ostao do 1929. godine, kada je penzionisan po molbi, zbog bolesti. Umro je u Osijeku gde je bio nastanjen od 4. marta 1932. i sahranjen je na osiječkom gradskom groblju.

Dalibor Mergel